Ik zet hier even het verhaal neer van een kater die door mij een aantal jaren geleden herplaatst is, met toestemming van de eigenaars.

Ons Binckje kreeg een paar dagen geleden wat bobbeltjes op zijn hoofd en lichaam,zo tussen vel en vlees je weet wel niks erg dachten wij.
Maar die krabte hij open en zo ontstonden wat grotere wondjes dus de dierenarts gebeld.
Die zei dat het wat zonneallergie was en gaf hem twee spuitjes.( antibiotica)
Ze was ervan overtuigd dat alles ok was en dat het na een paar dagen een stuk beter zou zijn mits we hem wat uit de zon hielden wat we toch al doen.

Dat was gisteren middag,maar gisteren rond vijf uur zaten we rustig in onze zetel toen de hel losbrak echt waar nog nooit meegemaakt.
Onze Binck werd razend op ons en op de andere twee
Hij vloog ons letterlijk aan en blazen en bijten.
Ace en Jack de sukkelaars moesten het ook ontgelden hij smeet ze tot twee keer toe van de grote krabpaal buiten en bijten en grommen ze waren doodsbang.
Wij in alle staten de andere twee zo vlug mogelijk afgezonderd en Binck opgesloten in de living,daar liet hij alles lopen stoelgang en urine vreselijk.
We konden hem ook niet kalm krijgen hij bleef maar blazen en grommen .Terug de dierenarts gebeld en alles uitgelegd.
Bleek dat ons Binckje een klontertje bloed in de hersen moet gehad hebben waardoor hij ons niet meer herkende en zijn beste vrienden ook niet meer.
We konden niets anders doen dan afwachten en hem zo donker mogelijk en zo koel mogelijk houden.
Moest hem proberen afkoelen in bad maar dat ging niet hij vloog mij in.Het kon een paar uur duren zei onze dierenarts zelf tot vanmorgen,dus wij Binck in de living en de andere twee in de keuken en buiten op het terras gehouden vannacht;
Vanmorgen met een bang hartje de livingdeur open gedaan en Binck zat op de mat te blazen naar mij ,ik hem genegeerd en mij aan de keukentafel gezet.
Het vliegenraam gesloten om de andere buiten te houden en hem laten doen.
Na z'on 10 minuten was alles over en was hij gewoon zijn lieve zelf en kwam kopjes geven:)
Nu nog de mannen dacht ik en ja eerst door het muggenraam wat stoer doen om dan ook weer stilletjes aan
beste vriendjes te worden.zij zijn wel nog wat bang van hem maar verdragen hem wel terug in de buurt.Heb dan toch nog eens naar de dierenarts gebeld maar ze zei dat het ergste nu wel achter de rug is,moet nu wel nog acht weken lang een kwartje cardioaspirine geven per week om wat als bloedverdunner te werken maar verder is alles terug ok.

Wat een avontuur zeg,blij dat het voorbij is,meneer zit hier nu doodleuk naast mij alsof er niets gebeurd is:)en wij zitten nog met de bibber op het lijf:)Dat hadden wij nog nooit gezien of meegemaakt amaai hopelijk blijft het bij die ene keer;

Dus als je ooit zo iets meemaakt (hopelijk niet)
kalm blijven,apart zetten en afwachten is de boodschap dat advies kreeg ik ook van mijn dierenarts.
Het is heel belangrijk om ze zo donker mogelijk en zo koel mogelijk te leggen dus verduisterd en met de airco of ventilater aan.En ook om ze met rust te laten dus niet bemoederen hoe moeilijk het ook is,gewoon de deur dicht en af en toe eens checken:)ook als de bui over is zoals vandaag hem nog altijd gerust laten ,komt hij vanzelf ok anders zo weinig mogelijk aanmoedigen en hem laten rusten.Maar alles gaat goed en ook de andere twee komen stillaan terug in zijn buurt:)alleen Jackje is nog wat op zijn hoede.

Hopelijk blijft het bij die ene keer want het was wel schrikken,hoe z'on lief beest zo ineens veranderd in
een klein monster.Ik mag er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn hadden we niet thuis geweest en hij heel alleen met hen was geweest.

Jeetje wat zal dat vreselijk schrikken zijn geweest! Gelukkig is hij weer rustig geworden. Heeft hij zichzelf niet verwond? Goed dat je het verhaal hier neerzet zodat iedereen er van kan leren!

Sent from my BlackBerry 9780 using Tapatalk

Wat een vreselijke angstige ervaring voor zijn baasjes en kattenvriendjes. Hopelijk blijft het bij die ene keer. Wens ze maar heel veel sterkte.

Dat wil je niet meemaken zoiets. Zijn ze er nog mee naar de da geweest? Want een diagnose op afstand lijkt me niet erg handig.

ooh wat een verhaal zeg, je moet nogal geschrokken zijn en je staat er zo onmachtig tegenover ppfff
het is erg dat je dit meemaakt , hopelijk blijft het stabiel nu met de medicijntjes
dikke knuffel
gr nancy

Bedankt voor het delen van deze mensen hun ervaring.

..... weten ze ondertussen toevallig ook al meer of er nu een verband was met de uitslag en de aanval? Of zouden het losstaande feiten geweest zijn?

Ik vind het wel een bizarre diagnose zonder dat de DA de kat gezien heeft, en zonder dat hij er verder onderzoek naar gedaan heeft ...maar het zou kunnen hé!
Katten met epilepsie kunnen soms ook heel agressief uit de hoek komen..... mocht het nog eens voorkomen (hopelijk niet meer) dan kunnen ze misschien ook eens in die richting zoeken (?)
In alle geval moeten deze mensen zich een ongeluk geschrokken zijn en hopelijk komt het nooit meer terug!
Wat een geluk dat het zo goed afgelopen is ..... Een bloedklonter in de hersenen kan helaas ook heel anders uitdraaien.

Amai Kathy,

Wat een verhaal....al goed dat die mensen goed hebben gehandeld en in verbinding stonden met hun DA!!

Amaai seg! Erg als je zoiets meemaakt!
Hopen dat het bij die ene keer blijft en dat alles terug in orde komt hoor, moet echt verschrikkelijk zijn als uw geliefd huisdier zoiets meemaakt en dat je dan nog gewoon moet afwachten tot het vanzelf terug overgaat.