Nee, de waarschijnlijkheidsdiagnose luidt uiteindelijk 'lymfocytaire gastro-enteritis ten gevolge van voedselallergie', dat is waar het het meest van wegheeft, en hoe het op het moment ook behandeld wordt.
Ik heb destijds het verhaal van Bootz gelezen en ben er flink van slag van geweest; het kwam te dichtbij
IBD is eigenlijk ook niets meer dan een symptoombenaming hè, 'ontstoken darm'; dat het als een 'diagnose' gesteld wordt is omdat heel vaak de precieze oorzaak van de ontsteking toch niet achterhaald kan worden.
Roanes diagnose van voedselallergie is een waarschijnlijkheidsdiagnose, beetje zoals (droge) fip bij leven, omdat de andere likely contenders voor zijn symptomen niet zonder twijfel aangetoond konden worden, dan blijft dit over, zeg maar. Allergie dan ook echt, itt intolerantie, vanwege de aard van de immuunreactie.
Echter, de dingen als maligne lymfoom (de kanker die ze waarschijnlijk ook bij Bootz onderzocht hebben?) en hypereosinofilie oa zijn ook niet zonder twijfel uit te sluiten geweest. Maar die worden naarmate Roane toch steeds verder opknapt, wel steeds onwaarschijnlijker. Toch zijn wij er tegelijkertijd niet ècht van overtuigd dat het inderdaad de voeding is, omdat wij toch het gevoel blijven houden dat hij eigenlijk meer baat heeft bij de prednison sec, dan bij het dieet.
Hij heeft toendertijd de buikoperatie, waarbij hij echt van maag tot colon is onderzocht, gehad omdat de eerstelijns DA ervan overtuigd was dat er ergens een obstructie moest zijn. Ik niet, maar ik heb me helaas door haar laten ompraten. Gelukkig herstelde Roane heel snel van de jaap in z'n buik. Een obstructie vond ze niet, maar dus wel dat z'n darmen flink ontstoken waren, van voor tot achter ook. En waarschijnlijk al voor langere tijd, zoals ze eruit zagen. Gelukkig was ze wel zo bijdehand om meteen een biopt te nemen, een 'full thickness' biopt ook, dus een heel schijfje darm met alle weefsellagen. Later, eenmaal doorverwezen naar de faculteit Diergeneeskunde was men daar heel blij mee, omdat het een veel completer beeld geeft dan een aspiratiebiopt met een naald, en anders hadden ze hem daarvoor waarschijnlijk toch opnieuw open willen maken, dat hoefde nu niet meer.
Omdat de DA toen ook constateerde dat hij (na 3 dagen amper eten al) een leververvetting had, is dat als eerste oorzaak genomen voor het braken en werden we heengezonden met antimisselijkheidsmeds en instructies hem heel vaak kleine beetjes te laten eten. Zij suggereerden toen ook al voorzichtig voedselallergie, maar wilden eerst ook parasitaire infecties onderzoeken; dat heb ik afgehouden omdat ik dàt domweg niet geloven kon.
Hij knapte ook op (misschien geholpen door de ontstekingsremmende pijnstiller voor de operatiewond), maar 2 weken later ofzo was het weer raak en zijn we via de Spoedkliniek (weekenddienst, uiteraard; zo kienen katten dat uit) van de universiteit doorverwezen naar de faculteit. Eerst naar Interne geneeskunde, door wie hij helemaal binnenstebuiten is gekeerd, van bloedonderzoek (inderdaad ook Fiv/Felv, ook pancreatitis etc, lijsten vol) en urine/ontlastingonderzoek (zoals verwacht alles in orde), tot aan echo's. Alles non-invasief hoor, behalve misschien het milt-aspiratiebiopt, vanwege vergrote milt. Interne geneeskunde heeft toen de voedselallergie-diagnose gesteld, waarna we zijn gaan dieeten. Eerst met RC hypoallergenic, waarvan hij aan de diarree ging, na enkele dagen verder met Hills z/d, 3 weken, daar knapte hij niet echt van op (ondertussen stond hij wel op antimisselijkheids en antimaagzuurmedicatie om dat iig onder controle te houden). Vervolgens probeerden we 3 weken paardenvlees, ook dat hielp niet. Terwijl slechte ontlasting nooit een symptoom was geweest, werd dat toch steeds slechter.
Toen hij toch weer erg ziek werd, werden we doorverwezen naar Gastro-enterologie, naar de man die bekend staat als de autoriteit in NL op gebied van maagdarmaandoeningen (bij huisdieren dan hè). Die heeft aan het lijstje onderzoeken nog een scopie toegevoegd, waarbij hij onder narcose met een cameraatje Roanes slokdarm, maag en bovenste dunne darm van binnen bekeken heeft. Daarmee kon hij zien dat de ontstekingen óók in de maag zaten (tot zover was er gefocused op de darm), met verbindweefseling tot gevolg.
Hij is begonnen met de prednison, en dàt had een spectaculaire verbetering tot gevolg
. We moesten wel blijven doorgaan met hypoallergene voeding, in ieder geval tot een x-periode na het stoppen met de pred; dat moment wachten we dus nog steeds op
We hebben in tussentijd wel z'n dieet wat kunnen uitbreiden, met medeweten van de behandelaars hoor. Een kat die veel afwisseling gewend is en ook dmv de andere katten in het huishouden toch met afwisseling geconfronteerd wordt, kun je niet zeggen; deze droge brok is het en je moet het er maar mee doen; de frustratie komt vanzelf, merkten we ook die weken op dieet na Interne.
De katten hier eten ook nog eens rauw, en dat is ook waar Roanes voorkeur naar uitgaat (en de mijne, gezien wat een effect dat in de kattebak heeft
).
Zodra hij van de maagzuurremmers af was, zijn we dan ook rauw gaan introduceren, en inmiddels eet hij z/d-brok, paard- en kangoeroe-blikvoer, en rauw paard en fazant. Snoepjes drogen we zelf van vlees.
En eigenlijk gaat dat dus al een hele poos heel goed, met een lage dosis pred erbij
... en Roane had niet beter kunnen treffen
.... dat mag ook wel na al die miserie!
.