Er is weinig verandering momenteel: hij slaapt veel en wanneer ik hem ophaal dan eet hij zelf een paar brokjes en hij neemt wat van de extra voeding. Het zijn echt minimale porties die hij zelf eet, maar hij doet wel zijn best. Toch blijf ik nog doorgaan met extra bijvoeden en dat laat hij allemaal toe. Wat dat betreft heb ik echt geluk dat hij zo'n makkelijke kat is. Ook de ab-pillen (3 halve) gaan er -zij het onder licht protest- wel redelijk makkelijk in.

Hij is in het weekend zo'n halve kilo afgevallen en omdat hij al zo schriel is, valt dat heel erg op. Dat zit er ook nog niet weer aan. Ons scharminkeltje is nu een echte scharminkel.

De pluspunten: hij spint weer als vanouds wanneer hij samen met mij op de bank ligt (dat kon hij afgelopen weekend niet meer opbrengen), hij kijkt helderder uit zijn ogen en hij reageert veel beter en allerter op aandacht of roepen. Heel af en toe loopt hij zelf naar beneden toe waar ook brokken staan en dan neemt hij een paar.

Al met al zien we kleine verbeteringen en wat vooruitgang, maar ik vermoed dat we nog wel even te gaan hebben.

En dan staan we weer voor een keuze: wel of niet terug op de hartmedicatie?
Omdat hij alles uitspuugde dit weekend heb ik hem daar even niet mee lastig gevallen. Het toedienen van de pillen is niet het probleem, maar wel zijn gedrag en positie in de groep. Hij is vele malen slomer geworden, heeft minder energie en heeft veel meer last van kou. Op zich allemaal logisch als je bedenkt dat bètablokkers de hartslag naar beneden brengen. Alleen heeft het nogal wat effect gehad op zijn positie binnen onze groep.

Ozzy is een hele rustige kater, maar wel een die altijd overwicht had op de rest. Met zachte poot regeerde hij de groep en riep de andere tot de orde met hetzij een strenge blik, hetzij een tik op de kop, of twee. Qua fysieke kracht kon en kan hij echt niet op tegen Ziggy en Bueno, dus moest hij het ook altijd hebben van zijn mentale kracht, en die had hij!
Sinds de hartmedicatie niet meer. Ziggy en Bueno met name zitten hem vanaf het moment dat we met de medicatie begonnen behoorlijk op de huid en hij wint het niet meer van ze, op geen enkele manier en hij voelt zich er niet gelukkig bij.

De dierenarts gaf toe dat zijn algehele weerstand ook door de medicatie minder zou kunnen zijn/worden.

Tja, waar kies je dan voor? Een evenwichtige en gelukkige kat zonder klinische klachten terug zetten op medicijnen waardoor hij verandert in een slome duikelaar die geen overwicht meer heeft en daar niet blij van wordt? Garanties dat hij met of zonder medicijnen langer zou kunnen leven zijn er niet. Er is nl geen prognose te geven over zijn levensduur met HCM. Een jaar zou al heel mooi zijn gezien zijn hartconditie, maar garanties voor korter of langer zijn er niet.
Of kiezen we voor geen medicatie om daar (wanneer hij hiervan helemaal zou herstellen) een gelukkige kat voor terug te zien die misschien wat korter leeft, maar dan kwalitatief een beter leven heeft?

Wij zijn er nog niet over uit wat het beste is.

Fijn dat het toch ietsjes beter gaat ..... al had ik oprecht voor jullie gehoopt dat er toch een grotere "sprong" was!

Ja Lin dat is geen makkelijke keuze .... en dat zijn dingen waar je zelf uit moet komen, het is een keuze die je naar eigen gevoel moet maken en er is geen juiste of foute benadering want dat is voor elke mens gevoelsmatig anders.
Ze zijn ongeneeslijk ziek en daar kan je niks aan veranderen.

Zoals je weet heb ik ook een positieve onder mijn dak (ook diegene die de sterkste positie heeft in mijn groep) en ééntje met DCM.
Ik geef geen medicatie meer (nochtans ben ik iemand die heel snel beroep doet op de medische zorgen en zal ik alles uit de kast proberen te trekken wat eruit te halen valt)
Toen ik zag dat onze persoonlijke verhouding veranderde met Screamy (ze had een hekel aan het pillen) heb ik besloten om ermee te stoppen! Ze veranderde van een gelukkige kat (mét klinische klachten) naar een doodongelukkige kat (met minder klinische klachten)
Tja ....... da's geen makkelijke situatie, maar uiteindelijk kozen we voor hun eigen mentale geluk en laat ik ze de kat zijn, die ze van nature zijn ...... het is niet makkelijk maar uiteindelijk kiezen wij bij die dieren die een ongeneeslijke ziekte hebben hier voor kwaliteit (en dat is niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk) boven kwantiteit.
Want de kwantiteit doen we als we heel eerlijk zijn meer voor onszelf

Veel wijsheid toegewenst Lin ...... je moet natuurlijk ook aan Royan denken in dit hele verhaal, zou hij om kunnen gaan met een verkorte (en gelukkigere) levensduur?????
Mijn kindjes "kunnen" dat wel, ik heb dat rustig met hen besproken en ze begrijpen dat ..... ze weten ook dat Toddie & Screampje van de ene moment op de andere in een sterretje kunnen veranderen en dat we niet weten wanneer dat zal zijn.
Kinderen maken het in dit hele "verhaal" nog moeilijker om zo'n beslissingen te nemen..... want bovenop ons eigen verdriet/twijfels moeten we als mama&papa sterk zijn voor de kindjes.

Is er al wat meer vooruitgang Linda? Hopelijk wel.

JAAAA! Ozzy krabbelt weer omhoog! Echt zo fijn om te zien. Sinds gisteravond werd het echt heel duidelijk: hij begon uit zichzelf weer rond te lopen, zich overal tegen aan te bemoeien, keek echt helder uit z'n ogen, liep met me mee naar de keuken en at zelf (!!) zijn krachtvoerpapje in termijnen op, at weer brokjes uit zich zelf en als klapperrrrr van de week: toen ik terug kwam van boodschappen zat meneer op het hal-tafeltje mij op te wachten en begon als vanouds hardop te zeuren om aandacht.

Hij moet nog wat gewicht bijkweken, maar dat zal wel even duren aangezien het nogal een scharminkeltje is en hij telkens kleine porties eet. Echt vet op de botten heeft ie niet en er zijn altijd wel momenten waarop zijn heupbotten en ruggewervel uitsteekt. Ook nu loopt hij lawaai te maken zoals we van hem gewend zijn.

Pffff zo'n opluchting! Nu alleen zijn ontlasting en gewicht weer op het oude niveau en ik ben helemaal blij.

Wat betreft de medicatie voor zijn hart ben ik er wel uit. Gisteren een gesprek met Royan erover gevoerd en dat maakte wel indruk op het mannetje. Blijft moeilijk hoor om je kind zo te zien schrikken van het nieuws dat zowel Ozzy en Akira dezelfde hartziekte hebben als Bam Bam. Hoewel we er nooit een geheim van hebben gemaakt, is het toch anders om er even speciaal voor te gaan zitten en het tot je door te laten dringen als zesjarige. Royan ging van schrik naar angst naar verdriet naar berusting en vervolgens lekker spelen

We kiezen voor levenskwaliteit van Ozzy en ook Akira. Dat is altijd ons streven geweest, maar nu was de keuze tussen kwantiteit en kwaliteit wel een pittige.
Dat betekent concreet dat we stoppen met de hartmedicatie en alles in het werk zullen stellen om gelukkige en -voor zover mogelijk- gezonde katten in huis te houden.
Hoewel herstellende, oogt Ozzy nu al lekkerder in zijn vel dan gedurende de periode dat hij aan de hartmedicatie zat. Ook Bueno en Ziggy (de twee banjers die Ozzy z'n gezag de afgelopen periode telkens probeerden -en succesvol bij vlagen- te ondermijnen) lijken wat meer rust te hebben gevonden.

We hopen dat het nog lang mag duren voordat we de cruciale beslissing voor Ozzy en Akira moeten nemen, maar houden wel overal rekening mee. Kwaliteit staat hoe dan ook voorop!

Yes!!!!!!!!! Goed zo Ozzy!

Ja Lin ..... ik begrijp dat het een pittig gesprek geweest is met je kleine man ..... dan doet moeders hartje toch extra veel pijn hé.
Gelukkig gaan onze mini-mensjes na zo'n ingrijpende gesprekken meestal meteen weer spelen (da's ook een manier van verwerken)

Van een mams voor een mams: een hele dikke


Dat onze viervoetige zorgenkindjes nog maar lang en gelukkig in ons midden mogen zijn

Ben echt zo blij dat Ozzy zich duidelijk weer beter voelt, echt heerlijk!

Dat zijn niet de leukste gesprekken, maar Royan is een slimme jongen.

Dapper om te stoppen met de medicatie, maar snap de beslissing heel goed. Ook ik hoop uiteraard dat je geweldige tweetal nog heel lang hun snoetjes laten zien als ik langs kom.

Dank je wel Wendy! Moederharten zijn inderdaad heel kwetsbaar op zulke momenten he. Geluk bij een ongeluk zijn kinderhartjes teer, maar ook heel weerbaar en kunnen ze wel wat hebben. Royan hoopt nu dat de hartziekte "eventjes stopt" zodat Ozzy weer helemaal de oude kan worden. Zo af en toe brengt hij het terloops even ter sprake en is hij er echt wel mee bezig en dan moet ik echt wel iets wegslikken. Met ons drieën hebben we besloten om maar zo lang als mogelijk van onze hcm-klantjes te genieten en ze een goed en liefdevol leven te geven.

Net toen we dat gesprekje op de bank hadden, kwam Ozzy aanzetten en begon Royan te besnuffelen en kusjes te geven: alsof hij het aanvoelde. Royan meteen helemaal happy en daarmee was het gesprekje beëindigd.


Laten we inderdaad maar op het beste hopen voor onze patiëntjes en dat ze nog lang bij ons mogen zijn. Geef de jouwe en jezelf vandaag ook maar een paar extra knuffels

Fijn dat Ozzy weer de oude lijkt te worden